Maar liefst 36 liefhebbers stonden, allen getooid met een vrolijk Nederlands vlaggetje op de golftas, aan de start van de tweede OJC wedstrijd.
Zij trotseerden de typisch Nederlandse combinatie van regen en straffe wind, waarbij een paraplu op een golfkarretje net zo effectief is als een mondkapje tijdens een worstelwedstrijd. Echt OJC weer.
Aangezien de OJC organisatie er alles aan doet om maar géén “gewone” wedstrijd te organiseren, was het doel ditmaal om dat mooie Nederlandse vlaggetje zo ver mogelijk voorbij de 18e hole te loodsen.
De spelers kregen de par van de baan + hun eigen playinghandicap als maximaal aantal slagen mee.
Hadden ze de laatste swing gemaakt, dan mochten ze de vlag planten waar de bal was neergekomen. De “mooiweerspelers” of “ik heb mijn dag niet spelers” vielen deze doorweekte dag door de mand en haalden niet eens de zestiende hole.
Desalniettemin slaagden Henk Rozendaal, Michiel Hiemstra, Max Dolfin, Hans Schouten, Roland Tiemessen, Peter Roest, Paul Baarbé en Quino van der Velden er in om in ieder geval een birdie te maken, Jos Mooij maakte er zelfs twee.
Een daarvan was de verzilverde birdiekans bij het behalen van de neary. Met als fantastische prijs onze nieuwe OJC Balletjes, PRO V1, dankzij onze sponsers (sommige anoniem)
Maar de echte strijd ging tussen Roland Tiemessen en Carla Dolfin – de Kok, die beiden de green van de achtiende wisten te bereiken. Met een halve clublengte verschil wist Roland beslag te leggen op de hoofdprijs.
Of het ligt aan de weergaloze fantasie van de wedstrijdcommissie van de OJC of de vlekkeloze organisatie, dan wel aan de heerlijke hapjes die ook dit keer de doorweekte golfers oppepten, de uitverkochte startlijst toont aan dat deze “jeugdige oudjes” formule springlevend is. Nu nog de zo gewenste verjonging!
Nogmaals dank aan onze sponsoren dankzij jullie kunnen wij de OJC zo leuk houden.
Eindelijk pakte het OJC gezelschap het handicapverbeteringstraject serieus aan door een onderling trainingswedstrijdje te organiseren.
Aangezien anderhalve ronde niet te lopen is trachtte het gezelschap achttien holes te lopen op anderhalve meter afstand.
Natuurlijk mochten er geen kaarten gewisseld, dus moest een ieder na afloop van de ronde een foto van de eigen kaart maken en die naar de wedstrijdleiding appen.
Voorzien van een ingewikkelde instructie hoe met de gehandschoende hand de nearymarker te plaatsen en de tijd op zowel de eigen kaart als die van de marker te noteren sloeg het gezelschap flight voor flight af van hole één.
Jaques spelend in flight twee legde zijn bal op hole twee op 30 centimeter van de hole, zodat niemand zich meer hoefde te bekommeren over het op de juiste wijze plaatsen van de nearymarker.
De strijd om de tweede neary was iets feller, maar Kees Braam wist op hole 7 te zegevieren.
Geholpen door de wegblijvende regen swingden de krasse jongeren door de baan en naar ik heb begrepen was het al vroeg gezellig in alle hoeken van The Pitch, want er waren maar liefst 26 deelnemers, dus de ruimte was wel nodig. Leo had weer heerlijke happen klaargemaakt en de sfeer zat er zo goed in, dat toen de laatste deelnemer, vlak voor het duister inviel, binnen trad hij met een enthousiast applaus werd onthaald.
Birdies vielen er voor Peter Roest, Paul Baarbé, Barry Jaspers, Jos Mooij en Quino van der Velden, Jaques Verasdonck maakte er maar liefst drie.
Na de voorgaande zin zal het u niet verbazen dat Jaques het seizoen begonnen is waar hij het vorige is geëindigd. Hij kijkt nu al reikhalzend uit naar het dragen van de gele leiders jersey.
