De kleine finale...
Omdat we verliezersronde toch een beetje sneu vonden klinken is deze nu omgedoopt naar 'de kleine finale'. Vier heren hebben zich na een aardige competitie in de voorrondes hiervoor kunnen melden en evenzo vier dames, die iets minder wedstrijden hoefden te spelen vanwege het wat lagere aantal deelneemsters aan de voorrondes (dames, volgend jaar beter he!!!).
Als eerste starters van het kampioenschap mocht ik samen met Loes Philips de best natte baan in. Verdere regen bleef ons gelukkig bespaard en we speelden een gezellige maar ook spannende wedstrijd die pas op hole 18 beslecht werd, het kwartje viel mijn kant op. Na ons speelden Ineke Koper en Tiny Scholten. Het was Tiny die zich plaatste voor de middagstrijd om de eerste en tweede plaats. In die kleine finale speelden uiteraard ook vier heren. Peter Janneman won van Albert Drenth en Driekes van der Weert nam het op tegen Kees Eitjes. Laatstgenoemde wist de partij op zijn naam te zetten.
In de middag ging iedereen nogmaals aan de bak. Vooraf hebben we minstens honderd keer naar de buienradar gekeken en dat voorspelde weinig goeds. Maar ondanks de voorspellingen brak er af en toe een zonnetje door, bleef de regen weg en was het prima spelen, althans... voor de vroegere flights. Ook met Tiny speelde ik een spannende ronde. Nog nooit in een matchplay wedstrijd heb ik zoveel gedeelde holes op de kaart geschreven (11). Qua afslagen gingen we vrij gelijk op (mooie verre ballen werden afgewisseld met opspattend water). Op de greens werd vooral de wedstrijd gespeeld en waar Tiny mooie putts vlak langs de hole zag gaan, had ik het geluk dat zelfs de lange putts deze dag vielen. En ook dat is golf, soms heb je ook een beetje een 'lucky day'.
Bij de wedstrijd om de 3e en 4e plaats dames won Loes op ludieke wijze van Ineke. Bij de heren was het Albert die de 3e plaats voor de neus van Driekes weg kaapte. Winnaar heren kleine finale werd Kees Eitjes.
Hartelijk dank aan Hans van Santen en Trudy van Sloten die op deze lange wedstrijddag de organisatie prima voor elkaar hadden. En zeker ook aan Else Steffens die ervoor zorgde dat onze voorzitter Henk ook nog even aanwezig kon zijn. Fijn je weer gezien te hebben Henk!!
Astrid Bonefaas
La grande finale…
Hoewel winnaarsronde helemaal niet sneu klinkt, toch maar wat anders verzonnen. Alles voor de harmonie van de dag. Vier dames en vier heren die moesten uitmaken wie de clubkampioen matchplay (m/v, een beetje ouderwets…) zouden worden. De conditie van de baan was minder dan waarop werd gehoopt. Tijdens de wedstrijd heeft het niet veel geregend, maar daarvoor wel. Zodanig dat de wedstrijdleiding (Hans en Trudy, zie boven) besloot dat er geplaatst mocht worden 'door de baan'. Dat betekent overal, behalve de afslagplaats, de green en alle hindernissen. Meestal wordt bij wedstrijden alleen geplaatst op de kort gemaaide delen. Een goede beslissing, want er waren heel veel erg natte gedeeltes.
Dan de wedstrijden. Bij de dames, de beste vier van de aanvankelijke twaalf (!!!), ging het in eerste instantie tussen Astrid Drenth en Yvonne Tuin enerzijds en Monica Leijten en Gea Noë anderzijds. Uit de verhalen achteraf ontstond bij mij het beeld dat Yvonne en Gea hun huid duur hadden verkocht, maar toch gingen strijden om de derde en vierde plaats. Yvonne werd derde. De finale ging dus tussen de oud-kampioenen Astrid en Monica. Monica won deze titanenstrijd.
Dan de heren. Jos Mooij moest tegen Erik Hansma en verloor die wedstrijd. Het verhaal deed al snel de ronde dat Jos, zwaar teleurgesteld en al mopperend over zijn ondermaatse spel, snel de keuken in dook. Voor zover ik weet hebben zijn brouwsels daarna geen slachtoffers opgeleverd…
In de andere halve finale mocht ik aantreden tegen Ronald Janzee. Ronald vertelde iedereen dat hij er al trots op was dat hij mee mocht doen op de laatste dag. Dat bleek niet helemaal de juiste houding. Niet in de ochtend, maar ook niet in de middag. Resultaat: de vierde plaats. Of zou het geheim van de overwinning van Jos zitten in wat hij te eten nam in de pauze? Volgend jaar zal Ronald ongetwijfeld sterker terugkomen.
Dan de finale. We hebben het niet helemaal droog kunnen houden, maar dat had niets te maken met emoties. Gelukkig hadden we genoeg aan onze paraplu’s. Erik had een stroeve start met een bal naar links. Dat onthouden we even. Ik kwam na drie holes tot twee up, maar kon dat niet vasthouden. Erik sloeg zijn ballen steeds dichter bij de pin dan ik. Met wat geluk en veel putts die vielen bleef ik in de race. Over en weer veel parren, een paar birdies en bogeys. Alleen op hole negen ging het even mis, allebei een double bogey. Ja, daar stond wat publiek en moesten we even horen dat dit toch wel onder de maat was voor een finale van een clubkampioenschap. Hoe zat het ook alweer met die beste stuurlui? Op hole 18 kwam onze revanche, helaas geen birdies maar wel twee gemakkelijke parren. Door naar de eerste hole. Erik zijn afslag was…? Weer naar links. De bal kwam terug en lag op een plaats waarvandaan hij niet naar de green kon. Mijn afslag raakte een tak, maar de bal viel midden op de fairway. Mijn lijfspreuk in deze sport: 'Als je niet kunt golfen, kun je altijd nog geluk hebben'. Na een mooie en sportieve wedstrijd had ik op het juiste moment geluk.
Bas Overwater
