Zo eindigde het leven van Ferdinand Vermeulen op 20 september jongstleden.
Een markante figuur die op zijn 'eigenwijze' eigen wijze met ons als golfers omging.
In Ferdinand verliezen we een zeer gewaardeerd lid van de vereniging, een enthousiast golfer, een bijzonder aimabel mens, die zich betrokken toonde
bij veel zaken. Ferdinand was een hartelijk en eerlijk mens, altijd in voor een praatje of een kwinkslag, al hoewel die kwinkslag weleens moeilijk te begrijpen was door zijn wat eigen vorm van humor.
In de tijd van het faillissement van de golfbaan was zijn positieve benadering van zaken rondom de baan een aanmoediging voor anderen om ook hun
beste beentje voor te zetten. Zelf heeft hij zijn steentje ruimschoots bijgedragen.
Hij zat op de golfbaan in enkele clubjes die hun eigen uitjes organiseerden en op andere golfbanen speelden. Zij kenden hem dus heel goed. Ook de
biljartende golfers zullen nog wel eens aan hem terugdenken.
Hij was dus zeer geliefd en gaf de overtollige liefde door aan de vrouwelijke golfers die hij veelal enthousiast en amicaal begroette.
Verder was hij een trouwe bezoeker van de toss-ochtend en de herenmiddagen, waar hij menig prijsje en dus balletjes wist te scoren.
Dat weerhield hem er niet van de sloten op de baan te onderzoeken en te vissen naar logo-balletjes voor zijn verzameling. Dat werd hem soms, maar zeker toentertijd door Joost Boelens, niet in dank afgenomen.
Wie herinnert hem niet, eenzaam en alleen, starend aan de waterkant?
Laat ik eindigen met zijn eigen karakterschets verwoord in het afscheidslied op zijn begrafenis, gezongen door Ramses Shaffy:
Laat me,
Laat me,
Laat me m'n eigen gang maar gaan,
Laat me,
Laat me,
Ik heb het altijd zo gedaan.
Zo mogen wij hem ook herinneren, rechtlijnig en niet van zijn stuk te brengen.
We zullen hem missen en wensen Hannie, hun beide zonen en schoondochters en hun kleinkinderen veel sterkte toe met dit buitengewone verlies.
