Uit bovenstaande is duidelijk dat de handicapverrekening anders was dan op de Herenmiddag van maandag jl.
In het verslag van winnaar Rob Andringa kunt u lezen dat hij maandag won met 51 Stablefordpunten en dat dit puntenaantal wel heel bijzonder was.
Voorop gesteld dat er geen 100% maatstaf te vinden is waarop geoefende- en beginnende golfers zich kunnen meten is het toch (bijna) onmogelijk om als geoefende golfer, handicap onder de 15, een aantal van 51 Stablefordpunten te halen. Dus om te winnen.
Mezelf nemend zou ik zes onder de baan moeten spelen om Rob te kunnen benaderen. Zou ik dat in mijn mars hebben dan was ik geheid deelnemer geweest aan het Duch Open van komende week. Zelfs Tjerk, onze golf pro zou tekenen voor een score van 6 onder de baan.
Conclusie: 'Stableford is geen goede maatstaf om spelers te vergelijken zolang de maximale aftrek bij beginners 42 slagen is.'
Dat strokeplay met aftrek van halve handicap misschien de geoefende spelers iets voortrekt kan zijn, maar duidelijk is dat het verschil tussen nummer een en twee met respectievelijke handicap 13.5 en 25.4 in de uitslag van vandaag verwaarloosbaar is. Dus lijkt mij deze spelvorm wat eerlijker.
Deze frustratie van me te hebben afgeschreven nu de wedstrijd van vandaag.
Onder een milde temperatuur met af en toe een koude bries mochten we met 29 deelnemers de wei in. Friso had de greens gemaaid dus er was weinig te mopperen of het moesten de bunkers zijn die door hun natte ondergrond een lastig te nemen barrière waren. Maar dan moet je er maar niet in komen.
De neary voor de dames resp. de heren moest geslagen worden op hole 7 resp. hole 2, hetgeen mij de opmerking ontlokte dat dat wel een grapje van Wil van Horssen was. Dit ingegeven door het feit dat zelfs op hole 2 de dames, in het verleden, maar wat vaak de bal niet eens op de green kregen. Dan werd er dus geen neary uitgereikt.
Mijn visie op de kundigheid bij de dames werd onmiddellijk, weliswaar stilletjes, zwaar bekritiseerd door Wil en later door Martje Franse, maar heel wat luidruchtiger door Loes Philips. Naar achteraf bleek wel terecht.
Als extraatje mocht er tweemaal een Mulligan worden genomen. Hoewel de Mulligan-regel in geen enkel golfreglement staat en dus illegaal is, is het toch een geliefd gebruik in onderlinge spelletjes.
Voor het eerst mocht ik kennis maken met René Brandt en liep ik ook met Martin Scholte en John de Nooy. Een zeer gezellige flight waarbij Martin niet zijn allerbeste dag had. Zijn hazennaaiers rechts in de sloot kwamen veel te frequent voor. Hij had nog niet genoeg gehad aan 6 of 7 Mulligans. René was dus een onbeschreven blad, begon heel goed maar sloeg wat minder naarmate de wedstrijd vorderde. John wisselde, hem kennende, briljante momenten af met lelijke missers.
Bij de prijsuitreiking bleek dat er niet echt goed gelopen was met maar vier birdies n.l. Bert de Haan, Fred Nelis en onze nieuweling Rob Andringa tweemaal.
Bij de dames waren de nummers drie t/m een: Loes Philips met 76 punten, Tiny Scholten met 71 en Martje Franse, zo langzamerhand een vaste prijswinnares, met 66 punten.
Bij de heren noteerden we Wien Philips (68), Wilfried Meun (67) en ondergetekende met 65 punten.
De neary bij de heren zoals gezegd op 2 was voor Rob (het wordt wat eentonig) en bij de dames dus op hole 7 voor Martje Franse.
U weet de winnaar heeft, zoals veelal wordt gezegd, meestal gelijk maar in dit geval dus zeker niet.
Mijn excuses aan de dames.
Gerard Stevens
P.S. Volgende week is er een DRIE STOKKEN toernooi.
En als u volgende week zegt: 'Dat u dat niet wist' dan is er misschien iets mis met uw kortetermijngeheugen of heeft u jammer genoeg dit stukje niet gelezen.
