’s Morgens onder de douche had ik nog het gevoel dat deze zondag de 30e september 2018 weer als 'business as usual' zou gaan verlopen, maar hoe anders verliep het!
'Mental' coach Trudy gaf mij voor ik de deur uitging nog de volgende bemoedigende woorden mee: 'Iedereen kan een mindere of zelfs slechte dag hebben en jij dan toevallig een goede. Zet hem op!'
De resultaten in de poulefase (ik was ingedeeld in poule 4, die verder bestond uit Sander Rensen, Beat Scheidegger, Mark Goudberg en ‘good old’ Adri de Wit) waren bemoedigend verlopen. Alleen tegen topfavoriet Sander (oud winnaar in 2013 en ‘defending champion’) werd in deze poule verloren en hoe... (6 down met nog 5 holes te gaan). Een regelrechte 'veeg' partij dus!
Doordat Beat (Scheidegger), enigszins verrassend, van Sander won maar van mij verloor, eindigde 3 spelers met 9 punten op de gedeelde 1e plaats. Nestor Adri de Wit was de enige die direct was afgevallen. Jammer Adri, volgend jaar een nieuwe indeling en dus nieuw kansen.
Volgende ronde
Sander, Beat, Mark en mijn persoontje waren dus door naar de volgende ronde. Beat samen met Mark, die 4e was geworden met 3 punten, kwamen in de Runners-up poule terecht. Dit n.a.v. de geldende kwalificatieregels voor dit Matchplay Kampioenschap. Zo zie je maar weer dat geluk/pech ook een factor is die altijd meespeelt.
In de kwartfinale was Frans Post de tegenstander en die man gaf werkelijk niets cadeau. Van 2 down bij de ‘turn’ naar level op hole 13 werd het een zenuwslopende finish. Op hole 18 dacht Frans al aan een verlenging van wedstrijd, maar verloor daardoor even zijn concentratie. Gevolg: een 'horseshoe' putt van 50 cm. en weg was de finaledag. Wat kan dit spelletje toch wreed zijn.
Het bovengenoemde 'business as usual' scenario kreeg toch al weer aardig gestalte met 2 ex-winnaars (Erik Hansma en Sander Rensen) en een coming man (Hans Schouten). Erik (winnaar in 2011, 2012 en 2016) was mijn lot in de halve finale en Hans mocht het uitvechten met Sander. Tot mijn verrassing (en van vele anderen) was de stand bij de turn 4 up in mijn voordeel. Erik, bekend om zijn sterke eindschot als het erop aankomt, had echter ook op de 2e negen niet de nodige precisie om dichterbij te komen. Op hole 14 moest hij het hoofd definitief buigen en met 6 up en 4 holes te gaan was de eerste horde van de finaledag genomen. De andere halve finale kreeg toch ook wel een verrassend resultaat en bleef tot het einde spannend. Een achterstand van 2 na 14 gespeelde holes kon ook Sander niet meer goedmaken, Hans Schouten liet gedegen spelend nog één steekje (hole) vallen en won geheel verdiend met 1 up.
Finale
De 'voorspelde' finale werd dit keer een strijd om het brons en werd gewonnen door 3-voudig oud-winnaar Erik. De 'echte' finale ging tussen de 2 'outsiders' op deze finaledag (Hans van Santen en Hans Schouten) en verliep heel spannend met steeds een licht voordeel voor mij – van 2 up – bij de turn. Op hole 10 ging het echter even helemaal mis met een waterbal naar rechts en een shank naar links, die zelfs op hole 9 terecht kwam. Nog maar 1 up dus. Al op de volgende hole (11) het herstel d.m.v. een 3e birdie van de dag (halve finale en finale tezamen). De voordelige marge van 2 was weer gelukkig hersteld, pffff...
Hans Schouten gaf zich nog niet gewonnen, gaf nog maar een keer gas en kwam wederom terug tot 1 down op hole 14. Toen zijn afslag op hole 15 achter de bunker en onder de bomen belandde, kon ik mijzelf met een par weer wat lucht verschaffen voor de afsluitende 3 holes.
Zover kwam het niet want op hole 17 sloeg ik mijn 'slag van de dag' met de 4e birdie van de dag als resultaat. 10 jaar na dato was de Matchplay wisseltrofee opnieuw binnen.
Bij terugkomst op het terras van het clubhuis bleek dat generatiegenoot Loes Philips met haar 'staan en slaan' tactiek de jeugd (Ilse) het nakijken had gegeven. Ze had daarvoor in de halve finale ‘debutante’ Lilian Hansma ook al opzij geschoven. Voorwaar geen misselijke prestatie, Loes je bent een kanjer!
Nog een opmerkelijk feit als laatste
Ons C-competitie team leverde dit jaar 3 van de 8 finalisten. In het oog springend is daarbij 'golfmaatje' Bram van der Burg (na winst op Albert Drenth in de halve finale), die Beat (die uit de poulefase) versloeg in de eindstrijd om de Runners-up cup (verliezersronde vind ik zo denigrerend klinken). Goed gedaan jochie, hiermee is je plekkie in het C-competitie team voor volgend jaar wel zeker gesteld. Bij de dames werd onze captain, Yvonne Tuin, 4e bij de Runners-up. Een degelijke prestatie van formaat.
Rest mij nog de hele organisatie (ik noem geen namen omdat ik er altijd wel één vergeet) van het Matchplay Kampioenschap te bedanken voor de perfecte organisatie en doe tenslotte nog een oproep aan alle leden die niet hebben meegedaan dit jaar: je hebt wat gemist, dus schrijf je volgend jaar in want je speelt in iedergeval 4 wedstrijden en kan van iedereen winnen (en verliezen uiteraard) ook al kan het 10 jaar duren.
Hans van Santen
